TRISHTIM DIMËROR *Poezi

Nxijnë selvitë të trishtuara
Si vajza të padashuruara.

Anës lumit rri shelgu
Flokë-përlotur sipër një pellgu…

Kallamat mes gjolit tunden në erë
Si njerëzit e pastrehë, të mjerë.

Një hurmë lëshon fletët me ngut,
Para dimrit si një prostitutë.

Zogjtë në tela heshtin me trishtim:
-Ç’ do të bëjmë për dimërim?

Lisat e vjetër në shpate stuhie-
Karakollë të zverdhur vetmie.

Kaçube prrallesh nën borën cingërimë
Si refugjatë të tretur në mërgim…

/Idajet Jahaj